Dedesi Hz. Peygamberin (s.a.v.) ahirete göçeceği hastalığa yakalandığı zaman İmam Hüseyin (a.s.) henüz altı yaşındaydı. O yaşına rağmen yaşadığı acı ile dünyası kararmıştır.
Annesi Hz. Fatıma (a.s.), babası Hz. Ali (a.s.) ve ağabeyi Hz. Hasan (a.s.) ile son anlarında O'nun yanından ayrılmamıştır.
Bu rıhletten sonra annesi Hz. Fatıma (a.s.)'ın bir daha yüzü gülmemiş, Hz. Fatıma (a.s.) ömrünün geri kalan günlerini Hasan ve Hüseyin ile beraber Baki Mezarlığı'nda ağlayarak geçirmiştir.
Resulüllah (s.a.v.), on dört gün hasta yatağında kalmıştır. Bu süre içinde "
Ehl-i Beyt'im" dediği bu dört kişi O'nun yanından hiç ayrılmamıştır.
Siyer kitapları incelendiğinde görülecektir ki, Hz. Peygamber (s.a.v.) vaktinin çoğunu Ehl-i Beyt'i ile geçirmiştir. "Oğullarım" dediği Hasan (a.s.) ve Hüseyin (a.s.)'ı eğiten, yetiştiren ilk kişi de O (s.a.v.) olmuştur.
Dünyadaki reyhanlarının anne ve babasını da koruyan, kollayan yine dedeleri Resulüllah (s.a.v.) idi. Ancak şimdi O (s.a.v.) öbür âleme göçmek üzere…
Ve hepsi yalnız, hepsi kimsesiz kalacaklardır…
"Hastalığının son zamanlarında Murtaza İmam Ali (a.s.) da oradaydı, "Ya Resulallah! Rüyamda gördüm ki, bir zırh giymiştim. Üzerimden çıkardılar" dedi.
Hazreti Muhammed (s.a.v.), "O zırh Bendim ki, bütün kötülükten senin koruyucundum. Benim göçüp gitme vaktim yaklaşmıştır. Sen yalnız kalacak ve bir çok belaya uğrayacaksın. Ey Ali! Sakın ıstıraba düşünce sabırdan başka bir yol tutmayasın" buyurdu.
Bu sırada Hz. Fatıma (a.s.) da ağlamaya başladı, "Ya Resulallah! Rüyamda gördüm ki, elimde Mushaf yaprağı vardı, ansızın elimden kayboldu" dedi.
Hazreti Muhammed (s.a.v.) buyurdu ki: "Ey Fatıma! O yaprak Bendim. Gözünün önünden kaybolsam gerek."
Bu sırada Hz. Hasan (a.s.) ve Hz. Hüseyin (a.s.) geldiler.
"Ey sevgili dedemiz! Biz rüyamızda gördük ki, havada bir tahtırevan uçuyordu. Biz da onun altında baş açık yürüyorduk" dediler.
Hazreti Muhammed (s.a.v.) şöyle buyurdu: "Ey benim ciğer köşelerim! O taht Benim naaşımdır ki, siz misk kokulu saçlarınızı açıp onun altında yürüyeceksiniz."
"… Hazreti Muhammed (s.a.v.) Hz. Fatıma (a.s.)'a, "Hasan ve Hüseyin'i getir" buyurdu.
Selam verip, ağlaya ağlaya karşısında durdular. Odada bulunanların hepsi onların bu hâlinden ağlamaya başladılar.
Hazreti Hasan (a.s.), elemle dolu yüzünü dedesinin nurlar dolu yanaklarına sürdü. Ve Hüseyin de yaş döken gözlerini O'nun Arş'ı tutan el ve avucuna temas ettirip ağlar dururdu.
Hazreti Muhammed (s.a.v.) de onlara şefkatli bir gözle bakıp ayrılıklarından hasret âhı çeker ve ince duygusunun yaşlarını dökerdi.
"Maktel-i Nuru'l Eimme" eserinde yazılıdır ki, Hazreti Muhammed (s.a.v.) ölümü sırasında Hasan ve Hüseyin'e dönerek dedi ki: "Ey, ne yazık, öksüzlüğün elem tozları yüzünüze dolmuş ve kimsesizlik eseri her hareketinizde görünüyor. Cemiyetiniz bozuldu. Acaba vefasız ümmet size ne cefalar edecek ve ne bahanelerle üzerinize hücum edecekler?"
"Hz. Fatıma (a.s.) son anlarında Hasan (a.s.) ve Hüseyin (a.s.)'ı alarak Resulüllah (s.a.v.)'in yanına getirdi ve şöyle dedi: "Ya Resulallah! Bu ikisi Senin oğullarındır. Onlara miras olarak bir şey bırak."
Peygamber Efendimiz (s.a.v.) buyurdu ki: "Hasan'a heybetimi ve liderliğimi bırakıyorum. Hüseyin'e de cesaretimi ve cömertliğimi bırakıyorum." (Prof. Dr.
Haydar Baş, İmam Hüseyin eserinden)
