İmam Hüseyin (a.s.) "gitme" şeklinde yapılan tüm ikazlara rağmen verdiği karardan dönmemiştir.
Hatta şair Ferezdak'dan duyduğu "Kalpleri sizinle ama kılıçları sizinle değil" açıklaması dahi O'nu (a.s.) vazifesinden döndürmemiştir.
Bu kararlılık, elçi olarak gönderdiği Müslim bin Akil'in ölüm haberini aldığında dahi devam etmiştir.
İmam Hüseyin, kendisine yazılan on beş binin üzerindeki mektubun mesuliyeti ile, halifesiz kaldıklarını söyleyen Kûfeliler'e yardım etmeye kararlıydı.
Mekke'nin çıkışında Mekke Valisi Amr b. Said b. As geri dönmesi için bir birlik gönderdiyse de İmam (a.s.) bunu dinlememiştir.
Bu kararlılıkla yoluna devam ederken, "Hacir" adındaki konağa vardığında Müslim bin Akil'e ve Kûfe halkına ikinci bir mektup yazdı:
"Allah'a hamd, Peygamber (s.a.v.)'e salat ve selamdan sonra, bize yardım etmek ve hakkımızı talep etmek için toplanmış olduğunuzu bildiren Müslim bin Akil'in mektubu bana ulaştı.
Allah-u Teala'dan hepimize güzel ihsanda bulunmasını (akıbetimizi hayır etmesini) ve bu ittihada karşı da size en büyük sevapları lütufta bulunmasını niyaz ederim.
Ben de Zilhicce ayının sekizi, salı günü Mekke'den ayrılıp size doğru hareket ettim.
Elçim size ulaştığında işlerinizi süratle düzene sokun. Ben de bu birkaç günün içerisinde gelip size ulaşırım."
İmam Hüseyin Kûfeliler'in gerçek niyetini bildiği hâlde kûfe'ye gitme kararından vazgeçmemiştir
İmam (a.s.)'ın, Kûfe yolunda kendisini çağıranların gerçek niyetlerini bildiğini ifade eden konuşmaları da olmuştur. Kûfeli olduğunu söyleyen bir yolcu ile aralarında şöyle bir konuşma geçmiştir:
"Ben hac amellerini yaptıktan sonra, süratle Kûfe'ye döndüm. Yolda birkaç çadırla karşılaştım, o çadırların sahibinin kim olduğunu sordum, bunlar Hüseyin bin Ali (a.s.)'ın çadırlarıdır" dediler.
Bu sözü duyar duymaz büyük bir istekle, Peygamberin (s.a.v.) torunu Hüseyin (a.s.)'ı ziyaret etmek için ona doğru hareket edip Hazretin kendine mahsus olan çadırına gittim; onu yaşlanmış bir hâlde buldum.
Kur'an okuduğunu ve gözyaşlarının da yanaklarına süzüldüğünü gördüm. "Annem babam sana feda olsun, ey Peygamber (s.a.v.)'in torunu, seni bu susuz ve otsuz sahraya çeken sebep nedir?" diye sordum.
İmam (a.s.) cevaben şöyle buyurdu:
"Bir taraftan bunların (Ben-i Ümeyye kavmi) beni tehdit etmesi, (diğer taraftan da) Kûfe halkının bana gönderdikleri davetnâmelerdir.
Beni öldüren de Kûfe halkı olacaktır. Bu cinayeti işlediklerinde ilahî emir ve düsturların ihtiramını ortadan kaldırdıklarında Allah-u Teala da onları katleden ve hatta onları, kadınların hayızlık döneminde kullandıkları bezden daha kötü ve aşağı bir duruma sokacak olan bir kimseyi onlara musallat kılacaktır."
Hikmetler
Kûfe'de Hz. Hüseyin'i bekleyen 15 bin Müslüman vardı. Biat ettiklerini mektupla bildirerek onu Kûfe'ye davet etmişlerdi. Bu yüzden öldürüleceğini bildiği hâlde Kûfe'ye gitmekten vazgeçmedi.
Çünkü kendisine biat eden insanlar, Hz. Hüseyin gerekçesi ile zulme uğrayabilirdi. Bunu engellemek için Kûfe'ye giderek onlara sahip çıkması gerekiyordu.
İmam (a.s.)'a biat yüzünden insanlar öldürülüp bir zarara uğramış olsa idi, onun da vicdan azabını çekecekti. Mesuliyet sahibi olduğunu düşünüyordu.
İmam Hüseyin (a.s.)'ın bu mesuliyet duygusunun yanında kendisine güvenen ve mektupları ile yardım isteyen kişilere karşı müthiş bir vefa duygusu da söz konusudur.
Bu vefa duygusu İmam (a.s.)'da öyle güçlü idi ki, öldürüleceğini bildiği hâlde ondan yardım isteyenleri bırakmamıştır." (Prof. Dr.
Haydar Baş İmam Hüseyin eserinden)
